Abdullah – Het hart van een moeder wiens enige polsslag werd ontvoerd
Abdullah was de enige zoon, de enige hartslag van een moeder die haar leven aan hem wijdde, en de constante steun van zijn zus in elk detail van haar dagen. Zijn kleine familie, een jonge man van 25 jaar, hield al hun dromen in zijn ogen en vestigde hun grote hoop op zijn toekomst, wachtend op de dag dat ze de vruchten van zijn arbeid en ijver zouden zien. In juni 2024 beëindigde hij zijn studie aan de rechtenfaculteit en stond hij op de drempel van een nieuw leven, met in zijn hand het diploma van jaren zwoegen en in zijn hart een oprecht verlangen om zijn toekomst te creëren met de balans van waarheid en rechtvaardigheid. Maar zijn reis was nog niet begonnen. Het leven opende de deuren van het werk niet voor hem, en hij proefde niet het succes waar hij van droomde. Al zijn dromen werden weggerukt door een verraderlijke kogel, nog voor hij de betekenis van de eerste stap kende. Hij stond op het punt om op te stijgen, maar de kogels waren sneller en doofden hem voordat hij de weg kon verlichten.De laatste momenten voor het bloedbad
Abdullah dacht niet aan zichzelf, maar pakte zijn moeder en zusje bij de hand en liep met hen naar het huis van zijn grootvader, Ali Hussein Daoud, een bekende en geliefde professor, een man die lang beschouwd werd als een symbool van rust in Baniyas. Hij dacht dat het daar veilig was… Hij dacht dat goede familienamen en een zuiver hart hem zouden beschermen tegen de wind van onrecht en daar ontmoette hij zijn ooms Firas en Musab Daoud . Ze kwamen thuis aan en sloten de deuren achter zich, niet om te ontsnappen, maar om vrede te zoeken. Ze wisten echter niet dat de deuren die zich voor hun angst sloten, minuten later open zouden gaan voor een nachtmerrie zoals geen andere.De gasten die de dood bij zich droegen
Geklop op de deur en vreemde stemmen die beweerden naar wapens of “gezochte personen” te zoeken. Sommigen keken elkaar zelfverzekerd aan: “We hebben niets te vrezen.” Ze openden de deur door te zeggen: “Kom binnen, het huis is jullie thuis.” Ze wisten niet dat de dood net over de drempel stond. Een groep gewapende mannen kwam binnen, hun ogen koud, alsof ze nooit de betekenis van genade hadden gekend. Ze schoten in de grond tussen de benen van de zittenden en zaaiden paniek in het huis. Daarna namen ze de jongemannen mee voor “ondervraging” en zwoeren dat ze over een paar minuten terug zouden komen.De vraag die kogels afvuurt
Abdullah, en een groep buren werden meegenomen naar een naburig huis, waar hen slechts één vraag werd gesteld: “Soennitisch of Alawitisch?” Een vraag die in een oogwenk een doodvonnis werd, zonder proces en zonder andere aanklacht dan affiliatie. Een kogel doorboorde zijn voorhoofd voordat hij zijn zin kon afmaken. Hij was op slag dood, en twee andere jonge mannen uit de buurt vielen naast hem neer in een genadeloos tafereel.Abdullah … onvervulde gerechtigheid
Abdullah studeerde rechten om de banier van gerechtigheid te dragen, om een verdediger van de onderdrukten te zijn, geen martelaar van het onrecht zelf. Hij maakte zijn reis niet af, hij ging geen rechtszaal binnen, hij droeg geen zaak, maar hij werd de zaak. Hij dacht niet dat het recht dat hij liefhad hem in de steek zou laten, of dat het recht dat hij bestudeerde hem niet zou beschermen tegen kogels die de betekenis van het recht niet kennen.
