Een jonge man met hoop in zijn hart
Ahmad Akel, , een 24-jarige student software engineering aan de Universiteit van Latakia, was een bekend gezicht op sociale mediaplatforms, waar hij zorgde voor vreugde en glimlachen door de komische video’s die hij deelde met zijn vrienden, ondanks de zwartheid die alles omringde. Zijn posts weerspiegelden het leven van eenvoudige, levenslustige Syrische jongeren, met hun dagelijkse avonturen en uitdagingen, ver weg van haat, verdeeldheid en discriminatie.
In een eerdere post schreef Ahmad:
“Wie van de zon houdt, haat de maan niet, wie van Ali houdt, haat Omar niet, geen sektarisme.” Zijn woorden waren niet zomaar een zin, maar een weerspiegeling van waar hij in geloofde en naar leefde.
Een jonge man wiens leven hem ontnomen werd Zonder schuldgevoel.
Maar op een donkere nacht aan de Syrische kusthield Ahmad’s lachen op en werd zijn leven op brute wijze gestolen, net als het leven van zijn moeder, Lara Al-Mashaan, die nooit van zijn zijde week, zelfs niet in zijn laatste momenten. Ze werden samen vermoord in Baniyas als onderdeel van de wrede sektarische slachtpartijen aan de Syrische kust die onschuldige mensen als doelwit hadden, alleen maar omdat ze daar waren, in hun huizen, hun leven leefden ver weg van het conflict.
Ahmed droeg nooit een wapen, hij maakte nooit deel uit van een conflict, hij was gewoon een jongeman die droomde van een betere toekomst. Maar in een enkel moment verdween hij van deze wereld en liet een onuitsprekelijk verdriet achter, en een pagina die vol was van lachen veranderde in een triest grafschrift dat het verhaal vertelt van een onvoltooide droom.
Een boodschap van Ahmed aan de wereld
In een aangrijpend bericht dat na zijn martelaarschap op zijn pagina werd gepubliceerd, werden deze woorden geschreven alsof het een boodschap van zijn ziel aan de wereld was:
“Ik ben de martelaar van het bloedbad aan de Syrische kust, ik ben samen met mijn moeder gemarteld op een dag dat de hemel bedekt was met zwartheid, toen de hand van onrechtvaardigheid zich uitstrekte om onze zielen onder het puin van de vernietiging weg te rukken. Mijn moeder was mijn toevluchtsoord, haar ogen waren vol leven en hoop, en ik was haar zoon die droomde van een betere toekomst, maar de kogels en messen van het onrecht spaarden het hart van een moeder of een kleine droom niet.”
“Ik ben geen nummer op de lijst van slachtoffers, maar een ziel die hoop met zich meedroeg en een herinnering die weigert te vergeten. De kust kent ons verhaal en de aarde omarmt onze herinneringen, dus wees niet een van degenen die slapen en laat onze tragedie niet tevergeefs verloren gaan. Wees onze stem, zodat op een dag gerechtigheid zal schijnen en recht zal doen aan ons bloed dat vergoten is op dit pure land.”
We zullen je niet vergeten, Ahmed.
Ahmed was een stem voor het leven, een licht in de duisternis van deze wereld. Hij geloofde in menselijkheid, in liefde, in zacht sarcasme dat de hardheid van de werkelijkheid verzacht. Hij zag iedereen als zijn broeders en hij discrimineerde nooit iemand.
Ahmed is weg, maar zijn herinnering zal niet verdwijnen. Ahmed is weg, maar zijn lach zal in de herinnering blijven van iedereen die hem kende. Ahmed is er niet meer, maar zijn stem zal blijven als getuige van een onrecht dat niet vergeten mag worden, en van een droom die niet werd voltooid, maar ook niet zal worden uitgewist.
Moge God medelijden hebben met Ahmed Akil, zijn moeder en alle onschuldige mensen die onterecht gedood zijn. Je zult in onze harten blijven, een onuitblusbaar licht.
