(Artikelafbeelding gegenereerd met behulp van AI)
Van succes naar onder nul, een verhaal dat duizenden noodlijdende mensen aan de Syrische kust vertegenwoordigt
In een klein hoekje van de kuststad Jableh bracht Ahmed Abdel Rahman zijn dagen rustig door in zijn winkel die gewijd was aan het onderhoud en de verkoop van geavanceerde technische apparatuur. De winkel was niet zomaar een middel van bestaan, maar de vrucht van vele jaren werk en vastberadenheid, die de jongeman steen voor steen opbouwde, ondanks alle uitdagingen, in een thuisland dat uitgeput was door dood en ontheemding.
Ik kende Ahmed al van jongs af aan, vertelt de vriend van de jongeman. Hij was een goed opgeleide en morele jongeman met een passie voor computertechniek en digitale technologieën. Hij weigerde de wapens op te nemen en zich bij de oorlog aan te sluiten. In plaats daarvan vertrok en expatrieerde hij naar Libanon, waar hij meer dan zes jaar werkte in de technologie waar hij van hield, zichzelf ontwikkelde, spaarde wat hij kon, terugkeerde naar zijn land en zijn dienstplicht vervulde. Hij geloofde dat Syrië opgebouwd moest worden met wetenschap, niet met bloed.
Met al het geld en de ervaring die hij had verzameld, opende hij zijn winkel en begon hij beetje bij beetje te groeien, en begon zijn reis in een leven dat hij productief en waardig wilde zijn. Hij wilde niet weggaan, hij zei dat hij zou blijven en bouwen, hoe moeilijk het ook was, en hij trouwde in zijn thuisland en kreeg een kind.
Een man die niets dan goedheid heeft… en alleen weet hoe hij moet geven
Ahmed was niet alleen een handelaar, maar ook een man met witte handen. Hij stond in zijn buurt bekend om zijn vriendelijke geest, en kreeg zelfs nieuwe hoop na de val van het Assad-regime en de beloften van de nieuwe regering. Op het hoogtepunt van de economische belegering en de stille hongersnood die de kust teisterde, vooral als gevolg van willekeurige ontslagen en loonsverlagingen, organiseerde hij, in plaats van te klagen op sociale media, liefdadigheidsinitiatieven op het terrein om donaties uit binnen- en buitenland in te zamelen, waardoor honderden gezinnen van de honger gered konden worden. Hij bereidde voedselmanden, verstrekte medicijnen en zorgde voor diensten in zijn dorp die de staat niet kon leveren.
Maar wat was zijn beloning?
Alles stelen. Een leven lang hard werken ruïneren
De tragedie begon in groepjes, alsof de pijn niet graag in één keer komt:
- Bij de eerste overval werd zijn winkel overvallen door niet-geïdentificeerde dieven die tot ongedisciplineerde facties behoorden die naar de kust kwamen, maar jonge mannen die verbonden waren aan de autoriteiten achtervolgden de dieven ook en brachten een deel van de gestolen spullen terug.
- Bij de tweede overval werd al het andere gestolen. Een buurman – een soenniet – greep in, joeg de dieven weg en sloot de winkel af voor zijn eigen bescherming.
- De derde keer kwamen de dievenweer terug. Er viel niets te stelen, maar ze maakten af wat ze begonnen waren en lieten alleen de vernieling achter als bewijs van wat er gebeurd was.
De verliezen bedroegen meer dan $40.000, volgens zijn schattingen, waarvan de helft bestond uit schulden voor de goederen in de winkel. Maar hij schreeuwde niet, hij klaagde niet, hij zei gewoon:
“Alhamdulillah, dit was een offer voor onze gezondheid, als God het wil, zullen we blijven leven.”
Opnieuw beginnen Opnieuw beginnen
Het was geen gemakkelijke beslissing, maar hij had geen keus. Nadat hij alles was kwijtgeraakt wat hij in de loop der jaren had opgebouwd – zijn winkel, zijn apparatuur, zijn werk, zijn dromen – moest Ahmed zijn land weer verlaten. Hij keerde terug naar het Westen met een gebroken hart, maar met opgeheven hoofd, op zoek naar een baan om zijn verlies te herstellen en zijn kleine familie en de mensen die hij weigerde alleen te laten in de moeilijkste tijden te ondersteunen. Hij probeert nog steeds van veraf humanitair werk in zijn kleine dorp te blijven organiseren.
Ahmed vertrok met veel pijn in zijn hart, maar hij verloor niet zijn menselijkheid of zijn geloof dat waardigheid begint met overeind blijven, zelfs als alles om je heen vernietigd wordt. Ahmed vroeg niet om wraak, noch om wraak, maar alleen om gerechtigheid.
Een levendig voorbeeld van de alarmerende verslechtering van de economische omstandigheden in de Sahel
Het incident van Ahmad was niet zomaar een overval, maar een nieuw facet van de sociale en economische ineenstorting die de Syrische kust treft, in het licht van de herhaalde bloedbaden waarbij volgens mensenrechtenrapporten alleen al in de maand maart meer dan 1.600 burgers omkwamen in Jableh, Baniyas en Latakia.
Deze bloedbaden, die vaak in de media worden verdoezeld, gingen gepaard met een reeks plunderingen en vernielingen, die winkels, huizen, eigendommen en zelfs de dromen van eenvoudige mensen troffen. Honderden winkels werden leeggehaald, auto’s werden verbrand en mensen werden uit hun dorpen verdreven naar het onbekende. Deze slachtpartijen kwamen na een gigantische golf van willekeurige ontslagen die tienduizenden kustbewoners troffen en hen van hun pensioen beroofden.
Van honger tot dagelijkse vernedering
De mensen aan de kust hebben grote moeite om aan brood, medicijnen en voedsel te komen door de ernstige economische verslechtering die de kust heeft getroffen, waardoor het leven tot stilstand is gekomen. Tienduizenden overheidsmedewerkers zijn uit hun functie ontheven, er zijn vertragingen opgetreden in de uitbetaling van salarissen voor de rest, en voormalige militairen zijn gedemobiliseerd en hebben tijdelijke verblijfskaarten gekregen in plaats van persoonlijke ID’s (die vaak de oorzaak zijn geweest van hun veroordeling en vernedering bij sommige controleposten).
Naast de verspreiding van criminaliteit en onveiligheid is de vraag “Alawiet of Soenniet” alomtegenwoordig en vanzelfsprekend geworden. Dit heeft ertoe geleid dat mensen thuis zijn gebleven en heeft bijgedragen aan het stilvallen van economische activiteiten en de verslechtering van de situatie.
Erger nog, mensen zijn niet langer in staat om onderscheid te maken tussen degenen die hen beschermen en degenen die hen chanteren. Tussen het gedisciplineerde element en degenen die hen met sektarische haat bekijken en misbruiken in de naam van “gezag”.
In Jablah wordt wanhoop gebouwd op de ruïnes van liefde
Het verhaal van Ahmed, ondanks zijn eenvoud, vat de situatie van duizenden anderen samen die vluchtten voor onrecht, alleen maar om een ander onrecht te ontvangen, om verantwoordelijk gehouden te worden voor de schuld van een heel volk en om gestraft te worden voor misdaden die ze niet begaan hebben! Degenen die iets opgebouwd hebben in dit land, hebben alles verloren. Niet alleen geld, maar jaren van leven, geloof in gerechtigheid, vertrouwen in morgen. En toch zeggen ze nog steeds: “Alhamdulillah, met hoop”.
Een video die een deel van het opzettelijke vandalisme in de stad Jableh laat zien, in samenhang met de slachtingen aan de Syrische kust.
In Jablah, en in elke uithoek van de Syrische kust, worden mensen keer op keer gedood:
De ene keer door de wreedheid en onrechtvaardigheid van het regime.
dan weer door de diefstal van hun levenswerk en harde werk.
De derde keer wanneer ze verantwoordelijk worden gehouden voor misdaden die ze niet hebben begaan.
En de vierde keer door verraderlijke kogels die geen onderscheid maken tussen schuldigen en onschuldigen.
Maar we schrijven … zodat de verhalen niet vergeten worden, zodat de tragedie geen nummer wordt, en de onderdrukte niet slechts een schaduw wordt in een gebroken herinnering.