Terwijl sommige partijen het hebben over “herstel van stabiliteit”, leven de Syrische kust en aangrenzende gebieden in een heel andere realiteit: Een ongekende golf van ontvoeringen en verdwijningen, vooral onder vrouwen en meisjes, een afname van het vertrouwen van mensen in instellingen, en een gevaarlijke toename van gevallen van individuele en collectieve wraak, naast andere gebeurtenissen waarover u in dit artikel kunt lezen.
Stille angst: Het dossier van de verdwenen en ontvoerde
Sinds begin april 2025 is er een toename van het aantal meldingen over de verdwijning van vrouwen en kinderen, vooral Alawitische meisjes, in de Sahel en op het platteland van Homs en Hama, ondanks het ontbreken van bevestigde officiële gegevens over deze incidenten.
Hoewel wij, bij Eyes on Syria, de namen van de slachtoffers of hun volledige locaties niet publiceren om hun veiligheid en die van hun families te beschermen, geven kruiselingse bronnen en follow-ups in het veld aan dat het aantal publiekelijk gerapporteerde gevallen meer dan vijftig bedraagt, waarvan sommige gedocumenteerd zijn in videoclips die rechtstreeks door de families van de vermisten gepubliceerd zijn.
In één van deze gevallen verscheen een vrouw in een video waarin ze een beroep deed op de bevoegde autoriteiten om haar te helpen bij het terugvinden van haar drie kinderen die eind maart vermist raakten in het gouvernement Tartous.
In een ander geval deed een man een oproep om zijn vrouw terug te vinden die in dezelfde periode vermist raakte in Jableh, en sommige bronnen meldden onlangs (3 weken later) dat er een recente foto van haar opdook waarop ze in een alarmerende toestand te zien was, zonder verdere informatie.
Het is opmerkelijk dat veel families liever niet in het openbaar verschijnen of verklaringen afleggen, vanwege zorgen over de veiligheid van hun dierbaren of mogelijke repercussies voor hen persoonlijk.
Verontrustend genoeg vertonen sommige van deze gevallen een terugkerend patroon wat betreft timing en modus operandi. Aan de andere kant zijn er beperkte gevallen van terugkeer geregistreerd, waaronder de teruggave van een 18-jarig meisje in Tartus nadat het een publieke zaak werd, en een ander 14-jarig meisje in Latakia, waarbij in het laatste geval ontkend werd dat het om een ontvoering ging. Sommige van deze verduidelijkingen en scenario’s hebben geleid tot meningsverschillen in de publieke opinie, vooral in het licht van wat sommigen zien als officiële pogingen om de angst te bedaren of de woede van het publiek in te dammen.
Door het ontbreken van een onafhankelijk onderzoeksorgaan en de voortdurende media-blokkade door de officiële autoriteiten, blijft de waarheid in nevelen gehuld en neemt de angst met de tijd toe.
Deze situatie wordt nog verergerd door het gebrek aan transparantie rond het ontvoeringsdossier en de sociale en religieuze gevoeligheden die ermee gepaard gaan, waardoor veel families zwijgen of geen verslag uitbrengen uit angst voor stigmatisering of veiligheidscomplicaties.
Meerdere motieven en aanhoudende ambiguïteit
Sommige families hebben gemeld dat ze hoge financiële eisen kregen in ruil voor de vrijlating van hun geliefden, wat erop wijst dat er in sommige gevallen sprake is van afpersing.
Aan de andere kant hebben sommige ongedocumenteerde bronnen verontrustende verhalen verspreid over de mogelijkheid dat sommige van de ontvoerde vrouwen werden onderworpen aan vormen van uitbuiting in omstandigheden die hun waardigheid en mensenrechten schenden, vergelijkbaar met praktijken die eerder in oorlogssituaties zijn opgetekend.
Hoewel deze berichten speculatief blijven bij gebrek aan directe getuigenissen van overlevenden, geven ze aanleiding tot reële bezorgdheid, vooral gezien de voortdurende aanwezigheid van extremistische groeperingen in sommige gebieden waarvan bekend is dat ze zich in het verleden schuldig hebben gemaakt aan soortgelijke schendingen tegen burgers, waaronder vrouwen en kinderen.
Voorlopig blijft het lot van het grootste aantal vermisten volledig onbekend, wat de maatschappelijke ongerustheid aanwakkert en de deur openzet voor een lawine van pijnlijke vragen.
Naar herstel van vertrouwen… Geen tijd voor uitstel
Het dossier van de ontvoerde vrouwen bestaat niet alleen uit cijfers, noch is het een voorbijgaand incident dat door stilte kan worden overwonnen. Het is een open wond in het collectieve geweten, die het vermogen van de Syrische samenleving op de proef stelt om haar zwakste onderdelen te beschermen en de rechten van de onderdrukten te herstellen. Ondanks de complexiteit van de situatie en het gebrek aan definitieve antwoorden tot nu toe, zijn er toch praktische stappen die een echt verschil kunnen maken, waaronder:
- Een formeel en veilig communicatiekanaal bieden dat gezinnen in staat stelt om vertrouwelijk te rapporteren, zonder angst voor stigmatisering of repercussies.
- Meer transparantie over het al dan niet bestaan van ontvoeringszaken, met respect voor de privacy van personen en hun families.
Dit draagt bij aan het verminderen van de rivaliteit en het scepticisme dat op sociale media circuleert, wat een bron van verdeeldheid en maatschappelijke spanningen is geworden. - Het vormen van een onafhankelijk follow-up- en documentatiecomité dat bestaat uit geloofwaardige mensenrechtengemeenschappen die informatie kunnen verzamelen en periodieke rapporten kunnen opstellen die de publieke opinie geruststellen.
- De weg vrijmaken voor verantwoordelijke media en humanitaire initiatieven die het probleem aanpakken zonder sensatiezucht of politisering, en de waarde van solidariteit en verantwoordelijkheid promoten.
Wat we vandaag nodig hebben, vóór alle slogans, is het opbouwen van een klimaat van veiligheid en vertrouwen tussen de mensen, waarin burgers het gevoel hebben dat hun stem gehoord wordt en dat de waardigheid van hun kinderen niet vergeten of aangetast wordt.
Het opslaan van dit bestand is niet alleen een veiligheidskwestie, maar ook een test van de waarde van het leven en de waarde van de mens in het nieuwe Syrië.
